من خودم اونجا بودم ، خیلی خوب نمیدیدم

 اونقدری همه چیز برام واضح نبود که بعدها بتونم ادعا بکنم راست و دروغ ها رو!

شب که میبردنش ،عجیب آرامش احمقانه ای داشت

فقط به این فکر میکرد :  که مسولیت کارتو بپذیر!

خوب پذیرفت .

دیگه استرسی نداشت  منتظر بود مستقرکنندش  تا بخوابه

اما خوب همه جور دیگه ای تفسیر میکردند ، قیافه غلط انداز داره .

کاریش نمیشه کرد.

میرفتن ،میامدن

تملق گویی ها،سرزنشها،  اشکها 

اگه روش میشد سرش رو میگرفت بالا تا بادقت نگاه کنه.

دیدن آدمها در شرایط غیر عادی

براش حظ بی نها یتی داشت

تجربه

تجربه هر چیزی لازم نیست

اما لذت تجربه رو هر کسی نمیداند

"من چیزی میدانم که شما نمیدانید"

همون جور بود که فکر میکردم

و خوابید نه بدتر از شبهای دیگه

گه گاه یاد گریه های دیگران و غصه مادر میافتاد

اما  اجتنابی نبود

آروم بود

به خاطر شانس مادرش که چرا همچین بچه ای داره.

مجبور شد چند قطره ای اشک بریزه.

تو بازداشتگاه آدمها دنیای دیگه ای داشتن

اونجا  خیلی چیزها مهم نیست

فقط لحظه

با یک مشت توهم

این ها رو بعدا بهم گفت.